Zoveel kroegen als er zijn in Ukerewe, zoveel kerken zijn er in Bukoba. En de kroegen zijn er ook.... Er is een mooie kathedraal in Bukoba. Een heel opvallend modern gebouw in het centrum van het stadje. Echt een toeristische attractie. Helaas kan ik die niet bezoeken, want de kerk wordt gerenoveerd. De renovatie duurt inmiddels al 12 jaar. Op straat kom ik een man tegen die beweert dat hij wel een bezoek kan regelen voor me. Het kent nl. iemand. Samen lopen we van het ene gebouw naar het andere en ontmoeten achtereenvolgens een bewaker, een non, het hoofd van de bijbehorende school en uiteidelijk in de pastorie de pastor. De pastor is in gesprek met een stel. Wat ik kan opmaken uit de conversatie is dat de pastoor sexuele voorlichting aan het geven is. Volgens mij gaat het over geboorte beperking. Ze mogen 5 dagen geen sex hebben, maar dat is een probleem, want de man gaat op reis voor dat die 5 dagen om zijn, dus ja... De man en vrouw kijken af en toe lacherig mijn kant op en de pastor blijft bloed serieus, dus het moet wel zoiets zijn.
Het was leuk om daar 10 minuten te zitten, maar toegang tot de kathedraal heeft het me niet verschaft. Ik geef de behulpzame man toch maar 1000 shilling voor zijn moeite.
Later die dag wordt ik aangesproken door een andere meneer. Hij vertelt dat zijn vrouw een paar dagen geleden is bevallen van een tweeling. Twee meisjes, een een-eiige tweeling. Ze hadden al een jongetje en nu dus 3 kinderen. De beide baby's maken het goed en moeder en kinderen zijn nog in het ziekenhuis. Ik vraag of hij nu op bezoek gaat. Nee, dat kan nog niet, want het bezoek uur is om 1 uur en dan gaat hij. Ik vraag of ik mee mag en stel voor elkaar bij de ingang van het ziekenhuis te ontmoeten. Hij stemt in en vraagt of ik geld heb om te helpen. Ik zeg dat ik wel wil helpen maar dan in het ziekenhuis als ik de baby's zie. Vervolgens vertrekt hij.
Klokslag 1 uur ben ik bij het ziekenhuis. Er staan heel veel mensen te wachten om naar binnen te gaan voor het bezoekuur. Ik sluit me aan in de rij. De vader is er niet en ik geneer me een beetje. Toch loop ik naar binnen en knoop een gesprek aan met andere bezoekers. (Wat heerlijk toch dat ik de taal spreek.) Een paar vrouwen zeggen me mee te lopen en op zoek te gaan naar de vrouw met de tweeling. Ik kom op een zaal met 8 vrouwen en 10 baby's. Een van de 2 vrouwen (een jong meisje nog) heeft inderdaad 2 meisjes en heeft thuis ook een jongetje. Dit moet dus de moeder zijn die ik zoek.
Ik raak met haar in gesprek en vraag eerst naar de kinderen en vervolgens naar de vader. Zoals zij haar man omschrijft, dat kan nooit de man zijn die ik op straat ben tegengekomen. Ook was hij niet van plan om die dag langs te komen in het ziekenhuis, want hij is aan het werk.
Wat mensen niet verzinnen om geld van een Mzungu los te peuteren....
Ik ben blij dat ik de man niets gegeven heb en geeft de vrouw 5.000 shilling, waar ze heel blij mee is. Eigenlijk had de man ook wel een fooitje verdiend, want hij heeft me wel het idee gegeven naar het ziekenhuis te gaan.
Het is een mooi ziekenhuis. Heel schoon en het ziet er goed georganiseerd uit. Stukken beter dan in Zanzibar. Met dank aan de missionarissen waarschijnlijk.
Saturday, July 31, 2010
Friday, July 30, 2010
Terug in Mwanza
Na een heerlijke boottocht van 3 uur over het Victoria meer weer terug in Mwanza.
Al eerder viel me verschillen op tussen Mwanza en Zanzibar, maar er is nog een groot verschil. In Zanzibar vragen mensen keer op keer geld aan me. In Mwanza vragen mensen werk. Ook in de conversaties valt het op dat Mwanza meer in het teken van werken staat. In Zanzibar begint een gesprek altijd met "Hoe gaat het". In Mwanza wordt dan gevraagd "Hoe gaat het op je werk". Een keer vroeg iemand mij zelfs als eerste vraag: "Waar werk je tegenwoordig".
Dit keer heb ik voor mijn verblijf een ander hotel uitgekozen en ook hier alles prima in orde. www.isamilolodge.com. Een stukje buiten het centrum, maar op loopafstand van Treehouse www.streetwise-africa.org/treehouse, een B&B dat geld genereerd om straat kinderen in Mwanza te helpen. Ik ben er langs geweest en ben blij te horen dat ik iets kan doen. Ik heb beloofd kinderboeken in Kiswahili op te sporen en aan hen op te sturen. De kans is nl. groot dat ik in Zanzibar en/of Dar es Salaam meer boeken kan vinden dan in Mwanza te vinden zijn.
Ik schreef het al eerder: toeval bestaat. In Treehouse kom ik zowaar een bekende tegen, een leuke Canadese vrouw,Karen, en zij neemt net als ik die avond ook de boot naar Bukoba. Dat is echt heel gezellig en het geeft ook een vertrouwd gevoel niet alleen te zijn.
De boot is fantastisch! Eindelijk een keer een cruise schip gevoel. Ik heb mijn eigen (slaap)cabin en Karen deelt een cabin met een leuke Keniaanse vrouw. Er is alles op de boot: een restaurant, een bar, toiletten uiteraard en zelfs een douche.
We vertrekken prompt 9 uur 's avonds en komen 's morgens rond 6 uur aan. We hebben eerst nog even een biertje gedronken en om 10 uur slapen. Het was even wennen, maar uiteindelijk heb ik tot ca. 5 uur 's morgens goed geslapen.
Om 7 uur ben ik alweer ingecheckt in een simpel hotel (Yaasila lodge), weer aan het Victoria meer.
Al eerder viel me verschillen op tussen Mwanza en Zanzibar, maar er is nog een groot verschil. In Zanzibar vragen mensen keer op keer geld aan me. In Mwanza vragen mensen werk. Ook in de conversaties valt het op dat Mwanza meer in het teken van werken staat. In Zanzibar begint een gesprek altijd met "Hoe gaat het". In Mwanza wordt dan gevraagd "Hoe gaat het op je werk". Een keer vroeg iemand mij zelfs als eerste vraag: "Waar werk je tegenwoordig".
Dit keer heb ik voor mijn verblijf een ander hotel uitgekozen en ook hier alles prima in orde. www.isamilolodge.com. Een stukje buiten het centrum, maar op loopafstand van Treehouse www.streetwise-africa.org/treehouse, een B&B dat geld genereerd om straat kinderen in Mwanza te helpen. Ik ben er langs geweest en ben blij te horen dat ik iets kan doen. Ik heb beloofd kinderboeken in Kiswahili op te sporen en aan hen op te sturen. De kans is nl. groot dat ik in Zanzibar en/of Dar es Salaam meer boeken kan vinden dan in Mwanza te vinden zijn.
Ik schreef het al eerder: toeval bestaat. In Treehouse kom ik zowaar een bekende tegen, een leuke Canadese vrouw,Karen, en zij neemt net als ik die avond ook de boot naar Bukoba. Dat is echt heel gezellig en het geeft ook een vertrouwd gevoel niet alleen te zijn.
De boot is fantastisch! Eindelijk een keer een cruise schip gevoel. Ik heb mijn eigen (slaap)cabin en Karen deelt een cabin met een leuke Keniaanse vrouw. Er is alles op de boot: een restaurant, een bar, toiletten uiteraard en zelfs een douche.
We vertrekken prompt 9 uur 's avonds en komen 's morgens rond 6 uur aan. We hebben eerst nog even een biertje gedronken en om 10 uur slapen. Het was even wennen, maar uiteindelijk heb ik tot ca. 5 uur 's morgens goed geslapen.
Om 7 uur ben ik alweer ingecheckt in een simpel hotel (Yaasila lodge), weer aan het Victoria meer.
Thursday, July 29, 2010
Ukerewe
Ukerewe is het grootste eiland in het Victoria meer en het is fantastisch!
Ik heb m'n intrek genomen in het duurste hotel van het eiland, het Monarch Gallu Beach Hotel, maar daar heb ik dan wel de goedkoopste kamer. Het moet natuurlijk niet al te gek worden. Ik neem dus genoegen met een kamer met badkamer (met soms water, soms niet kom ik later achter), fan en TV en dit alles voor 10 dollar per nacht, inclusief een goed ontbijt dat niet onder doet voor hotels waar ik 60 dollar per nacht betaalde.
Het hotel heeft ook nog een strandje met restaurant aan het Victoria meer. Volgens mij ben ik op het moment de enige Mzungu toerist op het hele eiland. Kinderen zijn nog niet gewend aan toeristen en zwaaien enthousiast en de meeste vragen (nog) niet om geld. Veel ouderen, vooral opgeschoten jeugd, doen dat wel.
Maar de sfeer is goed hier. De meeste mensen groeten en verwachten niets dan vriendelijkheid of een kort praatje terug.
Het Victoria meer is overal zichtbaar en dient vele doelen. Overal staan mensen in het meer zich uitgebreid te wassen. De vrouwen doen ondertussen ook de was of afwas en nemen op weg naar huis nog een emmer water mee om het huis schoon te maken en misschien zelfs te koken, maar dat laatste weet ik niet zeker. Ik heb nl. ook een bron gezien waar water gepompt kan worden. Dit is waarschijnlijk schoner, maar zilt water.
Ik zou hier alles wel willen fotograferen, vooral daar waar de vrouwen in hun kleurrijke kitenge aan het wassen zijn, maar ik weet dat dat niet zo op prijs gesteld wordt.
Het eerste wat hier in Nansio opvalt is de hoeveelheid bars. Lopend van het bus station naar het hotel zie ik al gauw minimaal 6 bars. De volgende dag ontdek ik er nog veel meer en dat allemaal in een klein dorp. Er wordt hier bovenmatig veel gedronken. Vooral door mannen, maar ik zie 's morgens rond 11 uur ook enkele vrouwen al gezellig aan een biertje zitten. De prijs van een biertje is hier weliswaar de helft van de prijs in Zanzibar (hier ca. 1 dollar), maar toch nog veel als je slechts ca. 50 dollar per maand verdient en daar een gezin van moet onderhouden. Ik kom regelmatig dronken mannen tegen en die zijn hier nog vervelender dan elders op de wereld. Mede hierdoor waag ik me 's avonds in het donker niet op straat, wat ook niet nodig is, want het hotel heeft ook het lekkerste terras om 's avonds te eten.
Ze hebben maar 2 gerechten op de niet geschreven kaart, Tilapia en kip, maar voor 2 dagen is het prima te doen.
Ik heb m'n intrek genomen in het duurste hotel van het eiland, het Monarch Gallu Beach Hotel, maar daar heb ik dan wel de goedkoopste kamer. Het moet natuurlijk niet al te gek worden. Ik neem dus genoegen met een kamer met badkamer (met soms water, soms niet kom ik later achter), fan en TV en dit alles voor 10 dollar per nacht, inclusief een goed ontbijt dat niet onder doet voor hotels waar ik 60 dollar per nacht betaalde.
Het hotel heeft ook nog een strandje met restaurant aan het Victoria meer. Volgens mij ben ik op het moment de enige Mzungu toerist op het hele eiland. Kinderen zijn nog niet gewend aan toeristen en zwaaien enthousiast en de meeste vragen (nog) niet om geld. Veel ouderen, vooral opgeschoten jeugd, doen dat wel.
Maar de sfeer is goed hier. De meeste mensen groeten en verwachten niets dan vriendelijkheid of een kort praatje terug.
Het Victoria meer is overal zichtbaar en dient vele doelen. Overal staan mensen in het meer zich uitgebreid te wassen. De vrouwen doen ondertussen ook de was of afwas en nemen op weg naar huis nog een emmer water mee om het huis schoon te maken en misschien zelfs te koken, maar dat laatste weet ik niet zeker. Ik heb nl. ook een bron gezien waar water gepompt kan worden. Dit is waarschijnlijk schoner, maar zilt water.
Ik zou hier alles wel willen fotograferen, vooral daar waar de vrouwen in hun kleurrijke kitenge aan het wassen zijn, maar ik weet dat dat niet zo op prijs gesteld wordt.
Het eerste wat hier in Nansio opvalt is de hoeveelheid bars. Lopend van het bus station naar het hotel zie ik al gauw minimaal 6 bars. De volgende dag ontdek ik er nog veel meer en dat allemaal in een klein dorp. Er wordt hier bovenmatig veel gedronken. Vooral door mannen, maar ik zie 's morgens rond 11 uur ook enkele vrouwen al gezellig aan een biertje zitten. De prijs van een biertje is hier weliswaar de helft van de prijs in Zanzibar (hier ca. 1 dollar), maar toch nog veel als je slechts ca. 50 dollar per maand verdient en daar een gezin van moet onderhouden. Ik kom regelmatig dronken mannen tegen en die zijn hier nog vervelender dan elders op de wereld. Mede hierdoor waag ik me 's avonds in het donker niet op straat, wat ook niet nodig is, want het hotel heeft ook het lekkerste terras om 's avonds te eten.
Ze hebben maar 2 gerechten op de niet geschreven kaart, Tilapia en kip, maar voor 2 dagen is het prima te doen.
Reizen op z'n Afrikaans
Inmiddels weet ik hoe reizen gaat in Afrika....
De reis van Speke Bay naar Ukerewe zou normaal gesproken binnen een halve dag moeten lukken, echter..... Volgens planning stond ik om 8 uur 's morgens weer bij de weg voor de bus naar Bunda. Een mooie rit van ca. 40 minuten, maar eerst een half uur moeten wachten op een bus.
De weg komt langs Serengeti National Park. Ik zat opgevouwen in een hoekje, maar wel aan de goede kant van de bus, waardoor ik het geluk had in de buurt van het park een baboon en een groep zebra's te zien.
In Bunda moest ik van bus wisselen en hier begon de reis pas echt. Uiteraard hier weer een uurtje wachten voor de bus vertrekt (als de bus vol is). Niets aan de hand. Helaas een slechte plek dit keer, met grotendeels afgeplakte ramen waardoor er niets te zien valt.
Na ca. een half uur rijden begeeft de bus het. De chauffeur duikt onder de bus. Iemand anders gaat er ook bij liggen. Nog iemand gaat zich er mee bemoeien. Iedereen blijft rustig in de bus zitten, alsof er niets aan de hand is.
Inmiddels weer 15 minuten later geeft men het op en wordt er besloten dat er een andere bus moet komen. Iedereen stapt in alle rust uit en alle passagiers gaan gelaten aan de kant van de weg zitten. En nu maar wachten. Het enige wat je kunt doen, is je er bij neer leggen en rustig blijven. We wachten bijna anderhalf uur op de speciaal gezonden bus. En dan verwacht je dat die bus leeg aankomt, maar nee, dat zou zonde van de ruimte in de bus zijn natuurlijk. Dus worden wij in een al half volle bus er bij gepropt. Dit keer heb ik weer het voordeel van Mzungu zijn en mag ik voor in de bus plaats nemen. Vanwege mijn mooie plek krijg ik wel een baby op schoot geworpen en zo zijn we de daarop volgende 3 uur verder gereden. Heerlijk genoten van het prachtige uitzicht en net als de overige passagiers, geen onvertogen woord van mij. Kunnen we ons dit in Nederland voorstellen?
Aangekomen bij de boot waren we natuurlijk te laat voor de boot van half 2. Uiteindelijk kunnen we met de boot van half 4 oversteken en kom ik om ca. half 6 in Nansio, de enige plaats van Ukerewe, aan. Pfff, wat een dag.
De reis van Speke Bay naar Ukerewe zou normaal gesproken binnen een halve dag moeten lukken, echter..... Volgens planning stond ik om 8 uur 's morgens weer bij de weg voor de bus naar Bunda. Een mooie rit van ca. 40 minuten, maar eerst een half uur moeten wachten op een bus.
De weg komt langs Serengeti National Park. Ik zat opgevouwen in een hoekje, maar wel aan de goede kant van de bus, waardoor ik het geluk had in de buurt van het park een baboon en een groep zebra's te zien.
In Bunda moest ik van bus wisselen en hier begon de reis pas echt. Uiteraard hier weer een uurtje wachten voor de bus vertrekt (als de bus vol is). Niets aan de hand. Helaas een slechte plek dit keer, met grotendeels afgeplakte ramen waardoor er niets te zien valt.
Na ca. een half uur rijden begeeft de bus het. De chauffeur duikt onder de bus. Iemand anders gaat er ook bij liggen. Nog iemand gaat zich er mee bemoeien. Iedereen blijft rustig in de bus zitten, alsof er niets aan de hand is.
Inmiddels weer 15 minuten later geeft men het op en wordt er besloten dat er een andere bus moet komen. Iedereen stapt in alle rust uit en alle passagiers gaan gelaten aan de kant van de weg zitten. En nu maar wachten. Het enige wat je kunt doen, is je er bij neer leggen en rustig blijven. We wachten bijna anderhalf uur op de speciaal gezonden bus. En dan verwacht je dat die bus leeg aankomt, maar nee, dat zou zonde van de ruimte in de bus zijn natuurlijk. Dus worden wij in een al half volle bus er bij gepropt. Dit keer heb ik weer het voordeel van Mzungu zijn en mag ik voor in de bus plaats nemen. Vanwege mijn mooie plek krijg ik wel een baby op schoot geworpen en zo zijn we de daarop volgende 3 uur verder gereden. Heerlijk genoten van het prachtige uitzicht en net als de overige passagiers, geen onvertogen woord van mij. Kunnen we ons dit in Nederland voorstellen?
Aangekomen bij de boot waren we natuurlijk te laat voor de boot van half 2. Uiteindelijk kunnen we met de boot van half 4 oversteken en kom ik om ca. half 6 in Nansio, de enige plaats van Ukerewe, aan. Pfff, wat een dag.
Wednesday, July 28, 2010
Speke Bay Lodge
Na een lange rit word ik door de bus chauffeur keurig afgezet bij de oprit naar Speke Bay Lodge (www.spekebay.com). Een prachtige lodge aan het Victoria meer, vlak bij Serengeti National Park. In de lodge word ik hartelijk ontvangen, door zowel het personeel als Melanie. Melanie had ik nog niet eerder ontmoet, maar we hebben een keer telefonisch met elkaar gesproken en het voelt alsof we elkaar al lang kennen. Heel vertrouwd.
Ik heb de eerste 2 nachten een tent.
Je denkt kamperen, maar de tent is ingericht met 2 comfortabele bedden. Dat gaat wel lukken dus. 's Avonds krijg ik de lekkerste vis ooit op mijn bord. Tilapia uit het meer, heel lekker klaargemaakt en feestelijk op het bord gepresenteerd.
's Nachts moet ik zoals gewoonlijk er even uit voor toilet bezoek. Dat is wel even wennen. Je zit toch midden in de natuur en hoewel me verzekerd is dat het veilig is, heb ik toch het gevoel dat er elk moment een leeuw of een ander dier te voorschijn kan springen.
Ik heb de dagen in Speke Bay benut om lekker te luieren en veel gelezen. Melanie had het boek "Het diner" van Herman Koch staan. Heerlijk boek om even snel uit te lezen.
De 2e dag ben ik meegeweest met een groepje op de mountain bike.
Ik dacht gezellig een stukje fietsen, maar dat viel in het begin een beetje tegen. Het ging erg snel en mijn conditie is niet meer wat het geweest is vrees ik. Gelukkig was ik niet de enige die wat achter bleef.
Het was wel een hele mooie tocht. Helemaal terug in het echte Afrika, bijna zoals ik dat lang geleden ook gezien heb. Jammer dat ik geen foto's kan plaatsen nu, want wel enkele mooie plaatjes kunnen schieten.
Helaas kwamen we in de dorpjes ook heel veel dronken mannen tegen. De katoen oogst is net binnen gehaald en verkocht. Veel mannen zetten helaas de opbrengst direct om in drank. Volgens Jan, de partner van Melanie die met ons mee was op de fiets, duurt dit een paar weken en dan is het geld op.
De omstandigheden waarin de mensen leven is heel slecht. Water is alleen voorradig uit een vieze poel en hier en daar een waterput. De hoeveelheid kinderen is zorgwekkend. Vier tot zes kinderen in een gezin is heel normaal. De scholen puilen uit en er worden veel nieuwe scholen gebouwd, maar werk is er niet. Ook al zouden de kinderen een goede opleiding krijgen, waar moeten ze werken?
De derde en laatste dag in Speke Bay Lodge krijg ik een bungalow toegewezen. Prachtig. De tent was prima, maar dit is perfect! En ook mooi op tijd, want die ochtend wordt het ineens heel slecht weer. Wind, regen, kou, alles wat we normaal in Nederland in de herfst hebben. Ik lig heerlijk op mijn bed in mijn luxe kamer met uitzicht op het Victoria meer mijn boek te lezen.
Ik heb de eerste 2 nachten een tent.
Je denkt kamperen, maar de tent is ingericht met 2 comfortabele bedden. Dat gaat wel lukken dus. 's Avonds krijg ik de lekkerste vis ooit op mijn bord. Tilapia uit het meer, heel lekker klaargemaakt en feestelijk op het bord gepresenteerd.
's Nachts moet ik zoals gewoonlijk er even uit voor toilet bezoek. Dat is wel even wennen. Je zit toch midden in de natuur en hoewel me verzekerd is dat het veilig is, heb ik toch het gevoel dat er elk moment een leeuw of een ander dier te voorschijn kan springen.
Ik heb de dagen in Speke Bay benut om lekker te luieren en veel gelezen. Melanie had het boek "Het diner" van Herman Koch staan. Heerlijk boek om even snel uit te lezen.
De 2e dag ben ik meegeweest met een groepje op de mountain bike.
Ik dacht gezellig een stukje fietsen, maar dat viel in het begin een beetje tegen. Het ging erg snel en mijn conditie is niet meer wat het geweest is vrees ik. Gelukkig was ik niet de enige die wat achter bleef.
Het was wel een hele mooie tocht. Helemaal terug in het echte Afrika, bijna zoals ik dat lang geleden ook gezien heb. Jammer dat ik geen foto's kan plaatsen nu, want wel enkele mooie plaatjes kunnen schieten.
Helaas kwamen we in de dorpjes ook heel veel dronken mannen tegen. De katoen oogst is net binnen gehaald en verkocht. Veel mannen zetten helaas de opbrengst direct om in drank. Volgens Jan, de partner van Melanie die met ons mee was op de fiets, duurt dit een paar weken en dan is het geld op.
De omstandigheden waarin de mensen leven is heel slecht. Water is alleen voorradig uit een vieze poel en hier en daar een waterput. De hoeveelheid kinderen is zorgwekkend. Vier tot zes kinderen in een gezin is heel normaal. De scholen puilen uit en er worden veel nieuwe scholen gebouwd, maar werk is er niet. Ook al zouden de kinderen een goede opleiding krijgen, waar moeten ze werken?
De derde en laatste dag in Speke Bay Lodge krijg ik een bungalow toegewezen. Prachtig. De tent was prima, maar dit is perfect! En ook mooi op tijd, want die ochtend wordt het ineens heel slecht weer. Wind, regen, kou, alles wat we normaal in Nederland in de herfst hebben. Ik lig heerlijk op mijn bed in mijn luxe kamer met uitzicht op het Victoria meer mijn boek te lezen.
Op weg naar Speke Bay Lodge
Als je "off the beaten track" rondreist heb je ergens het gevoel dat je wilt reizen zoals de lokale mensen. Dat kan nooit als je in Afrika reist. Je kleur verraad je. In cognito reizen is er niet bij. En waarom zou je dat willen?
Reizen in Afrika is moeilijk, maar vaak is het ook weer heel gemakkelijk. Als je op een busstation aankomt (in dit geval Igoma, ca. 8 km buiten Mwanza), stormt er meestal een aantal knullen op je af. Je eerste reactie is dat je hen van je af wilt slaan. Slimmer is het echter om dat niet te doen, maar om een van de mannen uit te kiezen om je te helpen. Je kiest degene die het meest helder uit z'n ogen kijkt en je aardig lijkt. De rest druipt dan meteen af en de winnaar is je van dienst. Zo word ik op het busstation goed geholpen en beland ik na veel heen en weer geloop in een busje dat de goede kant op lijkt te gaan.
Voordeel van Mzungu (vreemdeling) zijn is nu dat ik de beste plek krijg in de bus, voorin naast de chauffeur. Zodoende heb ik een prachtig uitzicht tijdens de 4 uur durende rit. Heel erg veel is er niet te zien, maar de dame die rondloopt met een naaimachine op haar hoofd had ik niet graag willen missen.
Reizen in Afrika is moeilijk, maar vaak is het ook weer heel gemakkelijk. Als je op een busstation aankomt (in dit geval Igoma, ca. 8 km buiten Mwanza), stormt er meestal een aantal knullen op je af. Je eerste reactie is dat je hen van je af wilt slaan. Slimmer is het echter om dat niet te doen, maar om een van de mannen uit te kiezen om je te helpen. Je kiest degene die het meest helder uit z'n ogen kijkt en je aardig lijkt. De rest druipt dan meteen af en de winnaar is je van dienst. Zo word ik op het busstation goed geholpen en beland ik na veel heen en weer geloop in een busje dat de goede kant op lijkt te gaan.
Voordeel van Mzungu (vreemdeling) zijn is nu dat ik de beste plek krijg in de bus, voorin naast de chauffeur. Zodoende heb ik een prachtig uitzicht tijdens de 4 uur durende rit. Heel erg veel is er niet te zien, maar de dame die rondloopt met een naaimachine op haar hoofd had ik niet graag willen missen.
Mwanza
De sfeer in Mwanza is zo anders dan in Zanzibar. Het grootste verschil: er zijn hier geen Papasi's (dat zijn mannetjes, vaak verslaafd aan van alles en nog wat, die je steeds lastig vallen). Je kunt hier rustig ongestoord rondlopen en het voelt heel veilig. Heerlijk is dat. Kun je zien wat toerisme doet met een plaats.
Wel lopen hier straatkinderen rond. Vaak kinderen van het platteland die van huis zijn weggelopen omdat er thuis geen eten is. Vaak is vader of moeder, of beide, overleden, veelal aan aids. Er zijn wat projecten hier om deze kinderen te helpen, maar het verhaal doet hier ook weer de ronde dat sommige mensen zo'n project starten en geld inzamelen om zichzelf te verrijken.
Later tijdens mijn trip zal ik zo'n project bezoeken. Tot nu toe ben ik niet verder gekomen dan 3 kinderen een banaan geven die ik in mijn tas had zitten en wat geld voor eten. Het lost niets op, maar het was hartverschreurend te zien hoe elk kind een derde banaan naar binnen schrokte.
Hier in Mwanza krijg ik al een voorproefje van mijn volgende reis. Er zitten heel veel Indiers in Mwanza. Daardoor zijn er twee grote Hindoe tempels en nog leuker: heel veel Indiase restaurants. Wat een keuze en wat een verwennerij.
Wel lopen hier straatkinderen rond. Vaak kinderen van het platteland die van huis zijn weggelopen omdat er thuis geen eten is. Vaak is vader of moeder, of beide, overleden, veelal aan aids. Er zijn wat projecten hier om deze kinderen te helpen, maar het verhaal doet hier ook weer de ronde dat sommige mensen zo'n project starten en geld inzamelen om zichzelf te verrijken.
Later tijdens mijn trip zal ik zo'n project bezoeken. Tot nu toe ben ik niet verder gekomen dan 3 kinderen een banaan geven die ik in mijn tas had zitten en wat geld voor eten. Het lost niets op, maar het was hartverschreurend te zien hoe elk kind een derde banaan naar binnen schrokte.
Hier in Mwanza krijg ik al een voorproefje van mijn volgende reis. Er zitten heel veel Indiers in Mwanza. Daardoor zijn er twee grote Hindoe tempels en nog leuker: heel veel Indiase restaurants. Wat een keuze en wat een verwennerij.
Tuesday, July 20, 2010
Vertrek
Morgen vertrek ik naar Mwanza. De vlucht is rond 10 uur 's morgens.
Het voelt nog niet als een echte reis, maar dat is omdat ik in Tanzania blijf denk ik.
Er is een klein min puntje. De laatste 2 weken heb ik enkele verhalen gehoord van gasten bij mij die tijdens hun reis door Tanzania beroofd waren van hun spullen. Een keer door een overval en een andere keer door diefstal uit de hotel kamer.
Een gewaarschuwd mens telt voor 2! Ik heb nu besloten mijn mooie nieuwe kleine laptop NIET mee te nemen. Ik heb de laptop vooral gekocht voor mijn reis naar India en ik zou het toch wel heel erg vervelend vinden als ik straks in India zonder zou zitten. Ik verwacht ook in lokale hotels zonder kluis te slapen. Ik heb ook overwogen mijn mooi fototoestel thuis te laten, maar dat vind ik wel weer heel erg toegeven aan de angst. Ik heb een soort van draagbaar kluisje en daar past het fototoestel in, dus ik waag het er op.
Het betekent wel dat ik minder op deze site te vinden zal zijn dan ik oorspronkelijk gepland had.
De eerste dagen zit ik nog in de bewoonde wereld. Eerst 2 dagen in Mwanza en dan 3 dagen in Speke Bay Lodge (www.spekebay.com). De lodge is aan het Victoria meer, vlak bij de west gate van de Serengeti.
Het is zo leuk dat ik bij Speke Bay het gevoel heb dat ik bij vrienden ga logeren.
Ik heb de eigenaren nog nooit ontmoet, maar het zijn ook Nederlanders. Melanie, die samen met haar man de eigenaar van deze lodge is, belde mij direct op nadat ik geboekt had en we zaten meteen als goede vriendinnen met elkaar te kletsen. Zij zitten al 13 jaar in Tanzania. In Nederland zouden we elkaar waarschijnlijk nooit ontmoeten en indien toch, elkaar misschien niets te melden te hebben, maar het hebben van een hotel in Tanzania schept meteen een band. Ik heb er echt zin in om daar even een paar dagen in de natuur uit te blazen. Zonder computer, dus helemaal onthaasten.
Na Speke Bay wil ik naar Ukerewe eiland. Dit is een eiland in het Victoria meer. Toen ik in Nederland was heb ik de documentaire serie van Paul Rosenmuller in Afrika op TV gevolgd en hij was ook hier. Zag er heel interessant uit. Niet veel te beleven waarschijnlijk, maar heel oorspronkelijk Afrika. En misschien ben ik daar naar op zoek?
Ik heb toevallig de laatste weken een paar keer zitten vertellen over mijn eerste bezoek aan Afrika (Congo, toen Zaire) ongeveer 35 jaar geleden. Dat bezoek aan mijn tante Jannette, die daar toen woonde en nu bijna 93 is, heeft heel veel indruk op mij gemaakt.
Maar voor ik daar ben, eerst nog even 2 dagen luxe in Mwanza en 3 dagen relaxen in Speke Bay.
Ik hoop af en toe een internet cafe te kunnen bezoeken om wat te schrijven, maar foto's zullen waarschijnlijk pas later komen.
Het voelt nog niet als een echte reis, maar dat is omdat ik in Tanzania blijf denk ik.
Er is een klein min puntje. De laatste 2 weken heb ik enkele verhalen gehoord van gasten bij mij die tijdens hun reis door Tanzania beroofd waren van hun spullen. Een keer door een overval en een andere keer door diefstal uit de hotel kamer.
Een gewaarschuwd mens telt voor 2! Ik heb nu besloten mijn mooie nieuwe kleine laptop NIET mee te nemen. Ik heb de laptop vooral gekocht voor mijn reis naar India en ik zou het toch wel heel erg vervelend vinden als ik straks in India zonder zou zitten. Ik verwacht ook in lokale hotels zonder kluis te slapen. Ik heb ook overwogen mijn mooi fototoestel thuis te laten, maar dat vind ik wel weer heel erg toegeven aan de angst. Ik heb een soort van draagbaar kluisje en daar past het fototoestel in, dus ik waag het er op.
Het betekent wel dat ik minder op deze site te vinden zal zijn dan ik oorspronkelijk gepland had.
De eerste dagen zit ik nog in de bewoonde wereld. Eerst 2 dagen in Mwanza en dan 3 dagen in Speke Bay Lodge (www.spekebay.com). De lodge is aan het Victoria meer, vlak bij de west gate van de Serengeti.
Het is zo leuk dat ik bij Speke Bay het gevoel heb dat ik bij vrienden ga logeren.
Ik heb de eigenaren nog nooit ontmoet, maar het zijn ook Nederlanders. Melanie, die samen met haar man de eigenaar van deze lodge is, belde mij direct op nadat ik geboekt had en we zaten meteen als goede vriendinnen met elkaar te kletsen. Zij zitten al 13 jaar in Tanzania. In Nederland zouden we elkaar waarschijnlijk nooit ontmoeten en indien toch, elkaar misschien niets te melden te hebben, maar het hebben van een hotel in Tanzania schept meteen een band. Ik heb er echt zin in om daar even een paar dagen in de natuur uit te blazen. Zonder computer, dus helemaal onthaasten.
Na Speke Bay wil ik naar Ukerewe eiland. Dit is een eiland in het Victoria meer. Toen ik in Nederland was heb ik de documentaire serie van Paul Rosenmuller in Afrika op TV gevolgd en hij was ook hier. Zag er heel interessant uit. Niet veel te beleven waarschijnlijk, maar heel oorspronkelijk Afrika. En misschien ben ik daar naar op zoek?
Ik heb toevallig de laatste weken een paar keer zitten vertellen over mijn eerste bezoek aan Afrika (Congo, toen Zaire) ongeveer 35 jaar geleden. Dat bezoek aan mijn tante Jannette, die daar toen woonde en nu bijna 93 is, heeft heel veel indruk op mij gemaakt.
Maar voor ik daar ben, eerst nog even 2 dagen luxe in Mwanza en 3 dagen relaxen in Speke Bay.
Ik hoop af en toe een internet cafe te kunnen bezoeken om wat te schrijven, maar foto's zullen waarschijnlijk pas later komen.
Saturday, July 10, 2010
Toeval bestaat!
Ik heb een vliegticket gekocht naar Mwanza voor 21 juli. Mwanza is 
een stad in het noorden van Tanzania, aan de zuid oever van het Victoria meer. Ongeveer half miljoen inwoners. Grootste en volgens mij enige attractie het Victoria meer.
Ik had ooit van gasten in mijn hotel de naam een leuk bijzonder hotel doorgekregen. Een kamer daar is 90 dollar. Vond ik net een beetje aan de hoge kant. Juist op het moment dat ik er mee bezig was kreeg ik een e-mail van een mij onbekende tour operator uit Mwanza. (Voor een boeking van een gast bij mij.)
Aan hem gevraagd of hij misschien een leuk hotel wist. En wat denk je, hij komt natuurlijk met het zelfde hotel aanzetten. En, hij zei er direct bij dat hij wel een mooie prijs voor me kon regelen.
Tja, dan moet het blijkbaar dit hotel worden, valt niet meer aan te ontkomen en heb ik nu dezelfde kamer voor iets meer dan de helft van de prijs. En zo kom ik de eerste 2 dagen terecht in www.ryansbay.com.
Dus ja, toeval bestaat, of was het het gevolg van mijn goede karma?
een stad in het noorden van Tanzania, aan de zuid oever van het Victoria meer. Ongeveer half miljoen inwoners. Grootste en volgens mij enige attractie het Victoria meer.
Ik had ooit van gasten in mijn hotel de naam een leuk bijzonder hotel doorgekregen. Een kamer daar is 90 dollar. Vond ik net een beetje aan de hoge kant. Juist op het moment dat ik er mee bezig was kreeg ik een e-mail van een mij onbekende tour operator uit Mwanza. (Voor een boeking van een gast bij mij.)
Aan hem gevraagd of hij misschien een leuk hotel wist. En wat denk je, hij komt natuurlijk met het zelfde hotel aanzetten. En, hij zei er direct bij dat hij wel een mooie prijs voor me kon regelen.
Tja, dan moet het blijkbaar dit hotel worden, valt niet meer aan te ontkomen en heb ik nu dezelfde kamer voor iets meer dan de helft van de prijs. En zo kom ik de eerste 2 dagen terecht in www.ryansbay.com.
Dus ja, toeval bestaat, of was het het gevolg van mijn goede karma?
Subscribe to:
Posts (Atom)